Juliusz Słowacki (ur. 4 września 1809 roku w Krzemieńcu, zm. 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu). Jeden z najwybitniejszych twórców polskiego romantyzmu, poeta, dramaturg, epistolograf, określany jako jeden z trzech Wieszczów Narodowych – obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego.
Wszyscy w życiu kierujemy się pewnymi określonymi wartościami, chociaż nie zawsze nawet zdajemy sobie z tego sprawę. Określone zachowania ludzkie i postawy budzą w nas szacunek i sympatię, inne niezgodę, bunt czy wręcz odrazę. Rzadko jednak zastanawiamy się nad tym, czy nasze wartości są dla nas na tyle istotne, że oddalibyśmy za nie to, co mamy najważniejszego – własne życie.
Poszukiwanie sensu życia jest nieodzownym elementem istnienia każdego człowieka, którego w pewnej chwili nachodzi refleksja metafizyczna nad własnym życiem, nad własną drogą. Niektórzy nie potrafią poradzić sobie z odpowiedzią na to pytanie, inni zaś robią wszystko, by znaleźć odpowiedź. Często wyruszają w drogę, która okazuje się trudna, a także zmienia ich.
Walka za ojczyznę i poświęcanie się dla jej dobra zajmują w literaturze polskiej bardzo specyficzne miejsce, ponieważ historia naszego kraju na przestrzeni wieków przysparzała wielu pretekstów o rozważań na te tematy. Kwestie te poruszali najwybitniejsi poeci i pisarze. Każdy z nich miał też nieco odmienną koncepcję tego, jak takie poświęcenie powinno wyglądać.
Większość ludzi uwielbia podróżować. Podróże są zawsze okazją do poznania nowych kultur, języków, ludzi, historii. Niektórzy jednak w podróżowaniu widzą okazję do zagłębienia się we własne wnętrze, w swoje myśli i wątpliwości, czemu niewątpliwie sprzyja zmiana codziennego otoczenia i krajobrazu.
Motyw winy i kary jest jednym z najchętniej wykorzystywanych przez autorów w literaturze. Bohaterowie dzieł literackich często popełniają wszelkiego rodzaju zbrodnie, a potem zmagają się z ich konsekwencjami. Autorzy często za pośrednictwem opisywanych historii przewinień i tego, jak kończą się one dla ich postaci, snują refleksje dotyczące natury ludzkiej oraz tego, jak funkcjonuje sprawiedliwość w świecie przedstawionym.
W epoce romantyzmu autorzy czerpali wiele inspiracji z ludowości, z jej folkloru, opowieści oraz zwyczajów. Romantycy uważali bowiem, że to właśnie ludowość zawiera w sobie uniwersalne i autentyczne prawdy na temat życia. W utworach romantycznych często można odnaleźć nawiązania do elementów fantastycznych czy baśniowych, które są charakterystyczne właśnie dla ludowych wierzeń i historii i tam właśnie należy szukać ich korzeni.
Juliusz Słowacki (1809 – 1849) był prekursorem romantyzmu, zajmował się głównie pisaniem poezji i dramatów, w jego dorobku spotkać można również powieści poetyckie i epistolografie. W swoim krótkim życiu zdobył wielką sławę, nie tylko w Polsce, a także poza jej granicami, między innymi we Francji.
Autorem „Lilli Wenedy” jest Juliusz Słowacki. Opublikowano ją w 1840 roku w Paryżu. Utwór to tragedia w pięciu aktach, opisująca losy legendarnych wodzów — Wenedów i Lechitów. Lilla Weneda, tytułowa bohaterka, próbuje ocalić bliskich przed śmiercią z rąk przeciwników.
Autorem dramatu „Lilla Weneda” jest Juliusz Słowacki. Został napisany w 1839, a wydany w 1840. Opowiada tragiczną historię Wenedów, ludu podbitego przez Lechitów. Lilla Weneda, główna bohaterka dramatu, próbuje uratować ojca i braci przed śmiercią z rąk przeciwników. Utwór nawiązuje do legend i mitów wielu kultur, tworząc niepowtarzalny świat fantastyczny.