Bohaterem utworu Zbigniewa Herberta jest Pan Cogito, pojawiający się również w tytule „Pan Cogito a ruch myśli”. W imieniu, a może nazwisku postaci pojawia się fragment sentencji Kartezjusza — „Cogito ergo sum”, czyli „myślę, więc jestem”.
Polska noblistka i wybitna poetka, Wisława Szymborska, w wierszu „Wczesna godzina” porusza temat poranka jako cudu. Podmiot liryczny obserwuje przemianę z zewnątrz i choć prawdopodobnie zdaje sobie sprawę z naukowych powodów tego wydarzenia, zachwyca się nim. Zmiana barw staje się dla niego czymś niezwykłym, wartym opisania.
Utwór Adama Mickiewicza „Snuć miłość” należy do cyklu „Liryki lozańskie”, wydanego drukiem po śmierci poety. Wiersze powstawały w latach 1839-1840, podczas pobytu autora w Lozannie, gdzie objął katedrę literatury łacińskiej. Utwór „Snuć miłość” stanowi próbę stworzenia definicji miłości i opisania jej potęgi.
Poemat pt. Fortepian Szopena opatrzony jest dwoma francuskimi mottami, które po przetłumaczeniu na język polski brzmią następująco: Muzyka to rzecz osobliwa (George Gordon Byron) i Sztuka?… to sztuka – i oto wszystko (Pierre-Jean de Beranger). Oba słusznie wskazują na niemożliwy do zdefiniowania fenomen sztuki.
Wiersz napisany przez poetę Józefa Barana porusza tematykę refleksyjno-egzystencjalną. Podmiot liryczny poszukuje tytułowej „Najkrótszej definicji życia”. Utwór pochodzi z tomiku wydanego w 2015 roku tomiku „Szczęście w czapce niewidce i 99 nowych wierszy”.
Adam Zagajewski utwór „Jechać do Lwowa” napisał z dedykacją dla swoich rodziców, którzy to zaszczepili w nim miłość do Lwowa. Wiersz to sentymentalne wspomnienia poety, oparte na opowieściach rodziców, dziadków i wujków.
Utwór „Rehabilitacja” pochodzi z tomiku „Wołanie do Yeti”, wydanego w 1957 roku. Wiersz porusza problem manipulacji społeczeństwa przez władzę i podporządkowane jej media. Poetka nawołuje w wierszu o „rehabilitację” dobrego imienia zmarłych osób, niesłusznie uznanych przez społeczeństwo za zdrajców.
Przysłowie „Zgoda buduje, niezgoda rujnuje” jest uniwersalną prawdą życiową. Aforyzm podkreśla wartość spokoju, który może pomóc ludziom w utrzymaniu relacji. Również z pragmatycznego punktu widzenia, lepiej pozostawiać z innymi w dobrych stosunkach, ponieważ dzięki temu w momencie kryzysu ktoś może chcieć pomóc.
Wiersz „O śmierci bez przesady” został wydany w ramach tomu „Ludzie na moście” w 1986 roku. Autorka utworu – Wisława Szymborska – podejmuje polemikę na temat umierania, lecz robi to w sposób pozbawiony niepotrzebnego patosu. Personifikuje śmierć jako istotę nieidealną i zdecydowanie nieposiadającą wszechmocy. Wiersz, pomimo że porusza trudny temat, jest na swój sposób żartobliwy i lekki.
Upadek komunizmu oznaczał dla Polaków całkowitą metamorfozę społeczną i polityczną, co autorka w wierszu „Koniec i początek” porównuje do odbudowy kraju po wojnie. Rok 1989 staje się zatem zarówno końcem, jak i początkiem. Bardzo możliwe, że poetka nawiązuje w wierszu także do wojny na Bałkanach toczącej się w latach 90, którą nazywa „inną wojną”.