Utwór Adama Mickiewicza „Snuć miłość” należy do cyklu „Liryki lozańskie”, wydanego drukiem po śmierci poety. Wiersze powstawały w latach 1839-1840, podczas pobytu autora w Lozannie, gdzie objął katedrę literatury łacińskiej. Utwór „Snuć miłość” stanowi próbę stworzenia definicji miłości i opisania jej potęgi.
Poemat pt. Fortepian Szopena opatrzony jest dwoma francuskimi mottami, które po przetłumaczeniu na język polski brzmią następująco: Muzyka to rzecz osobliwa (George Gordon Byron) i Sztuka?… to sztuka – i oto wszystko (Pierre-Jean de Beranger). Oba słusznie wskazują na niemożliwy do zdefiniowania fenomen sztuki.
Wiersz napisany przez poetę Józefa Barana porusza tematykę refleksyjno-egzystencjalną. Podmiot liryczny poszukuje tytułowej „Najkrótszej definicji życia”. Utwór pochodzi z tomiku wydanego w 2015 roku tomiku „Szczęście w czapce niewidce i 99 nowych wierszy”.
Adam Zagajewski utwór „Jechać do Lwowa” napisał z dedykacją dla swoich rodziców, którzy to zaszczepili w nim miłość do Lwowa. Wiersz to sentymentalne wspomnienia poety, oparte na opowieściach rodziców, dziadków i wujków.
Utwór „Rehabilitacja” pochodzi z tomiku „Wołanie do Yeti”, wydanego w 1957 roku. Wiersz porusza problem manipulacji społeczeństwa przez władzę i podporządkowane jej media. Poetka nawołuje w wierszu o „rehabilitację” dobrego imienia zmarłych osób, niesłusznie uznanych przez społeczeństwo za zdrajców.
Przysłowie „Zgoda buduje, niezgoda rujnuje” jest uniwersalną prawdą życiową. Aforyzm podkreśla wartość spokoju, który może pomóc ludziom w utrzymaniu relacji. Również z pragmatycznego punktu widzenia, lepiej pozostawiać z innymi w dobrych stosunkach, ponieważ dzięki temu w momencie kryzysu ktoś może chcieć pomóc.
Wiersz „O śmierci bez przesady” został wydany w ramach tomu „Ludzie na moście” w 1986 roku. Autorka utworu – Wisława Szymborska – podejmuje polemikę na temat umierania, lecz robi to w sposób pozbawiony niepotrzebnego patosu. Personifikuje śmierć jako istotę nieidealną i zdecydowanie nieposiadającą wszechmocy. Wiersz, pomimo że porusza trudny temat, jest na swój sposób żartobliwy i lekki.
Upadek komunizmu oznaczał dla Polaków całkowitą metamorfozę społeczną i polityczną, co autorka w wierszu „Koniec i początek” porównuje do odbudowy kraju po wojnie. Rok 1989 staje się zatem zarówno końcem, jak i początkiem. Bardzo możliwe, że poetka nawiązuje w wierszu także do wojny na Bałkanach toczącej się w latach 90, którą nazywa „inną wojną”.
„Epilog burzy” to dziewiąty i jednocześnie ostatni tomik poezji Zbigniewa Herberta, wydany w maju 1998 roku, niecałe trzy miesiące przed śmiercią autora. Wiersz „Tkanina” jest utworem zamykającym owy zbiór. Jest swego rodzaju testamentem poety oraz wielkim pojednaniem ze śmiercią.
Bolesław Leśmian to pisarz i poeta, którego twórczość charakteryzuje się wyjątkowo poetyckim językiem. Wiele dzieł Leśmiana inspirowanych było naturą i metafizyką. Spod pióra poety wyszło wiele utworów o tematyce miłosnej i erotycznej. Przykładem miłosnej twórczości Leśmiana jest wiersz „Ty pierwej mgły dosięgasz…”, który ukazał się w zbiorze „Łąki” w 1920 roku.