Dramat antyczny autorstwa Sofoklesa opisuje tragiczne losy obecnego w mitach rodu Labdakidów. Tytułowa bohaterka sztuki chce postąpić zgodnie z prawem boskim, co nie podoba się Kreonowi, władcy Teb. Przejął on władzę po Edypie, ojcu Antygony.
Bunt to forma zachowania pozwalająca na ukazanie swojego sprzeciwu wobec wydarzeń czy niepasującego osobie świata. Ciężko jednoznacznie ocenić, jaki wpływ ma na społeczeństwo i jednostki, ponieważ zależy to od bardzo wielu zmiennych. Z perspektywy osób popierających panujący ład społeczny będzie to siła destrukcyjna.
Konflikt Antygony i Kreona oparty jest na antytezach: prawo boskie – prawo ludzkie; jednostka – państwo; serce – rozum.
Tragedie antyczne skonstruowane były według ściśle określonych reguł. Arystoteles szczegółowo opisuje w Poetyce, dziele z IV w. p.n.e., w którym przedstawia zasady obowiązujące w poszczególnych gatunkach literackich. Ośrodek akcji tragedii stanowi konflikt tragiczny, wynikający ze zderzenia dwóch przeciwstawnych, ale równoważnych racji. Bohater takiego utworu zawsze skazany jest na klęskę i nieuchronnie zmierza do katastrofy.
Źródłem teatru greckiego są tradycyjne obrzędy religijne, zwłaszcza związane z obchodami ku czci Dionizosa, a jego początki sięgają VI w. p.n.e. Jedna z hipotez głosi, że Dionizje Wielkie (miejskie) dały początek tragedii, a Dionizje Małe (wiejskie) – komedii.
– Niewidomy wróżbita;
– Żona Kreona i matka Hajmona; pojawia się pod koniec akcji tragedii;
– Najmłodszy z synów Kreona, jedyny żyjący; narzeczony Antygony;
– Siostra Antygony, Polinejkesa i Eteoklesa;
– Prawowity władca Teb; brat Jokasty, ojciec Hajmona i szwagier Edypa, po śmierci którego legalnie przejął tron;