Grób Agamemnona – interpretacja
Utwór Grób Agamemnona składa się aż z 21 sześciowersowych zwrotek, zorganizowanych w sekwencje rymów końcowych ababcc.
Utwór Grób Agamemnona składa się aż z 21 sześciowersowych zwrotek, zorganizowanych w sekwencje rymów końcowych ababcc.
Komedię otwiera rozmowa Elizy z Walerym na temat ich potajemnego związku. Dziewczyna obawia się niestałości uczuć ukochanego. Martwi ją to, że młodzieniec może okazać się nieszczery w swoich intencjach, podczas gdy ona bezgranicznie mu ufa i zawierza mu swoją przyszłość:
Wiersz ten jest jednym z najbardziej znanych polskich utworów poetyckich lat osiemdziesiątych XX wieku. Pochodzi z tomu Raport z oblężonego Miasta i inne wiersze z 1983 r.
Akcja poematu rozgrywa się podczas balu sylwestrowego 1910 roku. Rzecz dzieje się na dużej sali, na której eleganckie pary tańczą walca. Ukazana przestrzeń jest pełna blasku i powabu:
Poemat pt. Fortepian Szopena opatrzony jest dwoma francuskimi mottami, które po przetłumaczeniu na język polski brzmią następująco: Muzyka to rzecz osobliwa (George Gordon Byron) i Sztuka?… to sztuka – i oto wszystko (Pierre-Jean de Beranger). Oba słusznie wskazują na niemożliwy do zdefiniowania fenomen sztuki.
Konflikt Antygony i Kreona oparty jest na antytezach: prawo boskie – prawo ludzkie; jednostka – państwo; serce – rozum.
Odjazd to utwór będący wspomnieniem rozstania, z którym wiąże się opuszczenie na zawsze miejsca bliskiego sercu i ukochanej osoby. Podmiot liryczny bezpośrednio wyraża swoje uczucia w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Wiersz otwiera interesująca metafora:
1. Pani Pernelle do Orgona o pochopnej ocenie drugiego człowieka: Mój Boże! Z mniemań naszych prawda nieraz szydzi:
* Synkretyzm gatunkowy – zawiera elementy typowe dla farsy, takie jak wartka akcja, komizm sytuacyjny i słowny; komedii dell’arte, o czym świadczy wykorzystanie bohaterów prezentujących określone typy ludzi, a także satyry społecznej, ponieważ Świętoszek krytykuje wady francuskiego mieszczaństwa;
Komizm w Świętoszku nie jest jednowymiarowy, uwidacznia się na wielu płaszczyznach: słownej, sytuacyjnej i charakterologicznej. Sztukę przepełniają zabawne, wręcz farsowe sytuacje, dialogi są wartkie, błyskotliwe i niezwykle dowcipne (np. Orgon – Doryna, Świętoszek – Doryna).