Julian Tuwim w swojej twórczości odwoływał się do różnorodnej tematyki, w jego dorobku nie brak jest tekstów pisanych dosadnym językiem oraz poruszających problemy społeczne i polityczne, jednak większość współczesnych odbiorców kojarzy autora głównie z poezją przeznaczoną dla dzieci. Jego wiersze należą do ścisłego kanonu tego typu liryki. Jednym z nich jest Spóźniony słowik, utwór opisujący zdarzenia rozgrywające się pewnego wieczoru.

Julian Tuwim był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli grupy literackiej Skamander. Omawiany wiersz autora, Śmierć,  pochodzi ze zbioru Czyhanie na Boga, wydanego w roku 1920. Utwór wywodzi się z pierwszego etapu twórczości Tuwima, jednak nie porusza typowych dla niego kwestii – afirmacji życia, biologizmu czy witalizmu. Opowiada natomiast o nieszczęśliwej miłości oraz wpływie silnego uczucia na życie człowieka.

Julian Tuwim był polskim poetą, satyrykiem oraz twórcom kabaretowym, związanym z grupą Skamander oraz redagującym czasopismo Wiadomości Literackie. Pozostawił po sobie bogaty i różnorodny dorobek, a poruszane przez niego kwestie ewoluowały na przestrzeni czasu. Z początkiem lat 30. rozwinął się w jego twórczości nurt pacyfistyczny, sprzeciwiający się faszyzmowi oraz wojnom. W tym czasie powstał zbiór Biblia cygańska (1932), z którego pochodzi wiersz Trudy majowe.

Julian Tuwim był polskim poetą dwudziestolecia międzywojennego oraz członkiem grupy literackiej Skamander. W swoich utworach poruszał różnorodne zagadnienia – tworzył wiersze pacyfistyczne, przeznaczone dla dzieci, a także w nurcie biologizmu. Do tej ostatniej grupy zalicza się dzieło Przemiany, opublikowane w tomie Słowa we krwi, wydanym w roku 1926. Skupia się ono na kwestiach rozkwitu przyrody po zimie oraz roli natury w życiu człowieka.

Julian Tuwim, poeta dwudziestolecia międzywojennego, autor skeczy kabaretowych i tekstów politycznych, wielu czytelnikom kojarzy się przede wszystkim z popularnymi wierszykami dla dzieci. W swojej twórczości poruszał jednak także inne, naturalistyczne zagadnienia – zniszczenie miast i zepsucie jego mieszkańców czy też wszechobecną brzydotę. Do tego nurtu należy utwór Chrystus miasta, pochodzący z wydanego w 1920 roku zbioru Czyhanie na Boga.

Julian Tuwim był jednym z najpopularniejszych twórców polskiego dwudziestolecia międzywojennego, poetą, tłumaczem, współzałożycielem grup kabaretowych i literackich, a także redaktorem takich pism jak Skamander czy Cyrulik Warszawski. Jego twórczość charakteryzowały częste gry słowem, rytmiczność, błyskotliwy humor. W późniejszych badaniach nad językiem skupiał się na tworzeniu neologizmów, czego wyrazem jest między innymi wiersz Słowisień, w całości będący niezwykłym, wymagającym ogromnego kunsztu artystycznego eksperymentem językowym.

Julian Tuwim to polski poeta, który tworzył głównie w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Poza literaturą, zajmował się także tłumaczeniem dzieł zagranicznych oraz działalnością kabaretową – był autorem tekstów skeczy oraz piosenek. Ukrywał się pod wieloma pseudonimami, między innymi Jan Wim czy Pikador. Jego wiersz Czereśnie został opublikowany w roku 1920 i wchodził w skład drugiej części zbioru Czyhanie na Boga.

Utwór „Prośba o piosenkę” jest zaliczany do utworów programowych Juliana Tuwima. Jest to przykład liryki bezpośredniej. Podmiot liryczny, utożsamiany z poetą, zwraca się do Boga z prośbą o natchnienie (apostrofa). W tym krótkim liryku zawarł Tuwim najważniejsze założenia swojej poezji.

Ten nieco zabawny i w gruncie rzeczy zadziorny utwór, przez badaczy zaliczany jest do wierszy programowych. Podmiot liryczny należy utożsamiać z autorem (liryka bezpośrednia). Poeta pozornie opisuje przejażdżkę tramwajem w maju. Tymczasem wypowiada się na temat sztuki, roli i istoty poezji. Zwraca się do swoich czytelników, przede wszystkim do tytułowych krytyków.

Wiersz „Sokrates tańczący” pochodzi z tomu o tej samej nazwie, opublikowanego w 1920 roku. Utwór należy do liryki roli – podmiot liryczny wciela się tu w postać starożytnego filozofa Sokratesa. Niewątpliwie poeta wykazał się wielką erudycją podczas pisania liryku: