Mawia się, że z tęsknoty można „uschnąć”, gdy z drugą osobą łączą nas wyjątkowo silne uczucia. Kto z nas bowiem nie pamięta pierwszego rozstania i litrów wylanych łez po tym opuszczeniu pierwszej miłości? Swoje w temacie dorzucają najbardziej znani poeci – tworząc wyjątkowe liryki w których na papier przelewają uczucie smutku i żalu. Poznajcie nasz wybór najpiękniejszych wierszy o tęsknocie.
W czasach współczesnych, poezja kojarzy nam się głównie z patetycznymi motywami. Autorzy wielu wierszy podnoszą tematy związane z przemijaniem, oddawaniem życia za ojczyznę czy śmiercią najbliższych osób.
Literatura dziecięca to nieodłączny element dziedzictwa kulturowego. Już od pokoleń wiersze i opowiadania dla dzieci zachwycały swoimi barwnymi przekazami, które trafiały nie tylko do najmłodszych, ale również do dorosłych odbiorców.
Syzyfowe prace Stefana Żeromskiego stanowią obraz nie tylko dorastania i tworzenia się narodowej tożsamości młodego człowieka okresu po powstaniu listopadowym. To przede wszystkim opis perfidii systemu rusyfikacji polskich uczniów przez carskiego zaborcę.
Utwór Adama Mickiewicza „Snuć miłość” należy do cyklu „Liryki lozańskie”, wydanego drukiem po śmierci poety. Wiersze powstawały w latach 1839-1840, podczas pobytu autora w Lozannie, gdzie objął katedrę literatury łacińskiej. Utwór „Snuć miłość” stanowi próbę stworzenia definicji miłości i opisania jej potęgi.
Autorem „Lilli Wenedy” jest Juliusz Słowacki. Opublikowano ją w 1840 roku w Paryżu. Utwór to tragedia w pięciu aktach, opisująca losy legendarnych wodzów — Wenedów i Lechitów. Lilla Weneda, tytułowa bohaterka, próbuje ocalić bliskich przed śmiercią z rąk przeciwników.
Przybycie harfiarzy do groty i przekazanie informacji o losach bitwy.
Zagrzanie muzyków do pieśni przez Rozę Wenedę.
Rozmowa Lecha z jeńcami.
Prośba Lilli Wenedy o pomoc dla ojca i braci, śluby czystości.
Podpalenie celi przez Ślęzę.
Autorem dramatu „Lilla Weneda” jest Juliusz Słowacki. Został napisany w 1839, a wydany w 1840. Opowiada tragiczną historię Wenedów, ludu podbitego przez Lechitów. Lilla Weneda, główna bohaterka dramatu, próbuje uratować ojca i braci przed śmiercią z rąk przeciwników. Utwór nawiązuje do legend i mitów wielu kultur, tworząc niepowtarzalny świat fantastyczny.
Poemat pt. Fortepian Szopena opatrzony jest dwoma francuskimi mottami, które po przetłumaczeniu na język polski brzmią następująco: Muzyka to rzecz osobliwa (George Gordon Byron) i Sztuka?… to sztuka – i oto wszystko (Pierre-Jean de Beranger). Oba słusznie wskazują na niemożliwy do zdefiniowania fenomen sztuki.
Scena szósta III części Dziadów opisuje wydarzenia mające miejsce w pokoju sypialnym Nowosilcowa. Scena ta mieści się pomiędzy sceną dotyczącą Widzenia Księdza Piotra (odnoszącej się ściśle do martyrologii narodu polskiego), a sceną opisującą salon warszawski – miejsce spotkań wysoko postawionych urzędników i działaczy, które charakteryzuje kontrast pomiędzy osobami poddanymi carskim represjom a osobami starającymi się walczyć z zaborcami.