Wiersz „Szczęście” autorstwa Bolesława Leśmiana pochodzi z wydanego w 1938 roku tomiku poezji „Dziejba Leśna”, który został wydany w pierwszą rocznicę śmierci poety. Dzieło to stanowi pesymistyczną refleksję o tytułowym szczęściu, które trudno odnaleźć i łatwo stracić. Inspiracją do napisania utworu stała się młodzieńcza relacja autora z kobietą, którą darzył szczególnym uczuciem.
Tadeusz Różewicz zasłynął głównie dzięki swojej wybitnej poezji, jednak był on także cenionym prozaikiem, dramaturgiem, scenarzystą oraz tłumaczem literatury węgierskiej. Był autorem licznych zbiorów wierszy, między innymi tomu Poemat otwarty, wydanego w roku 1957. Wywodzi się z niego poruszający utwór Krzyczałem w nocy, który odwołuje się do dramatycznych wspomnień Różewicza związanych z krwawą, okrutną wojną.
Wiersz „Bezimiennemu” autorstwa Adama Asnyka powstał 28 września 1869 i pochodzi z wydanego w 1974 roku tomiku „Poezje. Tom I”. Ukazuje on tragiczny los samotnego emigranta, powstańca, który został zmuszony do ucieczki z kraju przed wrogiem. Porusza problem samotności, poczucia niesprawiedliwości oraz tęsknoty, które towarzyszą mu przez cały okres wygnania aż do śmierci.
Wiersz „Hiob i młodzieniec” autorstwa Anny Kamieńskiej powstał w latach 70. XX wieku i pochodzi z wydanego w 1974 roku tomiku „Drugie szczęście Hioba”, w całości poświęconemu tytułowej postaci biblijnego Hioba. Dzieło ukazuje próbę zrozumienia pełnego bólu i niesprawiedliwości świata przez młodą osobę, która zwraca się po radę do starszego, doświadczonego człowieka. Utwór niesie ze sobą gorzką refleksję nad tym, że cierpienia nie da się uniknąć i trzeba umieć sobie z nim radzić samodzielnie.
Wiersz „Złote myśli kobiety” autorstwa Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej powstał w 1923 roku, w którym to opublikowany został na łamach czwartego tomu miesięcznika „Skamander”, zeszytu 31-33. Utwór przybliża pojęcia miłości i namiętności z perspektywy pewnej siebie kobiety, co doskonale wpisuje się w kontrowersyjną tematykę twórczości poetki. Autorka nie bała się poruszać w swoich dziełach wszelakich problemów, które dotykały płeć piękną, przez co w tamtym czasie jej dzieła uchodziły za nieodpowiednie, a nawet skandaliczne.
„Pożegnanie z Marią” to opowiadanie Tadeusza Borowskiego z 1948 roku. Opowiada o losach młodzieży, która musi odnaleźć się w wojennych realiach.
Tadek z narzeczoną Marią rozmawiają o poezji. W drugim pokoju trwa przyjęcie z okazji ślubu Tomasza. Mężczyzna przychodzi do Tadka i jest niezadowolony, że chłopak nie ma wódki.
Horacy był wybitnym, rzymski poetą antycznym, określanym mianem najsłynniejszego łacińskiego liryka. Jest autorem zbioru Pieśni – z jego pierwszej części pochodzi utwór Ojczyzna okrętem (Pieśń XIV). Dzieło w alegorycznej formie przedstawia potęgę Imperium Rzymskiego, nieugiętego nawet w obliczu zniszczeń oraz zbliżającej się kolejnej wojny.
„Poeta” to wiersz Bolesława Leśmiana, który został wydany w 1936 roku w zbiorze wierszy „Napój cienisty”. Porusza problematykę znaczenia sztuki i poezji oraz roli, jaką poeta odgrywa w społeczeństwie.
Józef Czechowicz był reprezentantem polskiego dwudziestolecia międzywojennego. Był nie tylko poetą, ale także redaktorem czasopism, pracownikiem radia oraz jednym z założycieli literackiej grupy Reflektor. Jego twórczość zaliczana jest do tak zwanej II Awangardy. Jego wiersz, Legenda, opublikowano w zbiorze Dzień jak co dzień, w roku 1930. Utwór przedstawia wizję nadejścia kolejnej wojny, zawiera też zwroty do nieprzyjaznego Boga.