Jan Twardowski to najpopularniejszy współczesny poeta religijny. Tym, co wyróżnia jego poezję, jest bez wątpienia prostota przekazu, za sprawą której autor przemycał do swoich utworów ważne prawdy na temat życia i losu człowieka. W wierszu „Stwarzał” Twardowski podejmuje refleksję dotyczącą boskiego dzieła stworzenia.

Za szybko to utwór pochodzący z tomiku Znaki ufności (1970 r.) Ma nieregularną budowę, autor zrezygnował chociażby z podziału na strofy i rymów. Podzielił utwór na dwie części: pierwszą, 15-wersową, drugą zaś krótszą – 6-wersową.

Wiersz Szukam pochodzi z tomu Poezje wybrane, ma nieregularną stychiczną budowę, jest pozbawiony rymów. Twardowski korzysta w nim głównie z języka potocznego oraz frazeologizmów. W utworze nie odnajdujemy adresata, natomiast tytułowym szukającym jest pierwszoosobowy podmiot liryczny. Jego poszukiwania powierzchownie tworzą jedynie liryk opisowy, w głębszej warstwie interpretacyjnej, możemy jednak uznać ten utwór za refleksyjny.

Tytuł utworu „Suplikacje” nawiązuje do katolickiej pieśni błagalnej o bardzo starej tradycji, śpiewanej na melodię chorałową. Suplikacja ma charakter błagalny i wzniosły, prośby kierowane do Boga dotyczą m.in. ochrony przed kataklizmami, klęskami, poważnymi nieszczęściami narodowymi:

Sprawiedliwość to bardzo klarowny w środkach poetyckiego wyrazu utwór o nieregularnej budowie. Można go podzielić na dwie części, które wyznacza pauza w wersyfikacji pomiędzy pierwszymi pięcioma wersami, a pozostałymi piętnastoma. Również w tym utworze, podobnie jak w wielu innych poeta zrezygnował ze stosowania rymów.

Spieszmy się to jeden z najpiękniejszych, najbardziej znanych i wzruszających wierszy Jana Twardowskiego. Jednocześnie jego fragmenty należą do najczęściej cytowanych fragmentów polskiej poezji. Twardowski zadedykował go swojej przyjaciółce, poetce Annie Kamieńskiej.

Samotność to kolejny wiersz księdza Twardowskiego, pochodzący z tomiku Znaki ufności. Znów nieregularny w budowie, stychiczny, o różnej długości wersów. Ma charakter modlitwy, zaimki „Cię”, „Ty”, pisane wielką literą świadczą o tym, że podmiot liryczny zwraca się w osobistej modlitwie do Boga.

Oda do rozpaczy, wiersz niewiele mający wspólnego z klasyczną odą, pochodzi z tomu Poezje wybrane, który ukazał się w 1979 roku. Tytuł wiersza nawiązuje do gatunku ściśle sformalizowanego, wiersz Twardowskiego ma tymczasem nieregularną budowę. Zrywa z klasyką tego gatunku lirycznego. Pamiętając choćby słynną Odę do młodości Adama Mickiewicza wiemy, że ody powinny wysławiać pewną ideę. Antropomorfizowana przez podmiot liryczny Twardowskiego rozpacz jest co prawda czymś abstrakcyjnym, jednak utwór jej poświęcony w niczym nie przypomina podniosłej, patetycznej atmosfery wyżej przypomnianego romantycznego dzieła. Oda Twardowskiego składa się z 14 wersów o różnej długości. Już tytuł utworu pozwala się spodziewać dowcipnego charakteru dzieła.

Wiersz Do moich dzieci reprezentuje typ liryki zwrotu do adresata. Podmiotem lirycznym jest nauczyciel, który wspomina czasy szkolne, bycia pedagogiem w szkole specjalnej, przystosowanej dla dzieci niepełnosprawnych – upośledzonych umysłowo. Adresatem są wychowankowie, niektórzy zostali przywołani po imieniu, co świadczy o indywidualnym, podmiotowym podejściu nauczyciela do ucznia. Inaczej wspomina on Jurka, Jankę, Janka, Wojtka, Zosię czy Pawełka. Każdy jest więc wyjątkowy. Autor z jednej strony stosuje w tym utworze konwencję listu, na co wskazywać może tytuł i podpis „nadawcy” w ostatnim wersie utworu, z drugiej zaś wiersz ten przypomina formę pamiętnika podmiotu lirycznego, pierwsze wersy zapowiada bowiem zapis wspomnień: