Wisława Szymborska to słynna polska noblistka w dziedzinie literatury, poetka tworząca w czasach współczesnych, a także eseistka, tłumaczka oraz krytyczka. W swoich wierszach odwoływała się niejednokrotnie do rozpowszechnionego w sztuce motywu przemijania, m.in. w utworze Radość pisania, ale też w Muzeum – w którym opisuje wizytę w tytułowej instytucji, przypominającą o nieuchronnym oraz nieuniknionym upływie czasu.
Tytuł utworu wprowadza cechy mało znamienne dla liryki Norwida cechy – osobisty ton wypowiedzi oraz śpiewność. Mamy zatem do czynienia z intymnym wyznaniem lirycznym o charakterze pieśniowym.
Wiersz ten powstał na początku 1861 r. w Paryżu, a więc w okresie gorących dyskusji patriotycznych poprzedzających powstanie styczniowe. Wówczas w środowisku polskich emigrantów i działaczy patriotycznych w kraju wiele rozmawiano na temat ojczystej przestrzeni.
Wiersz ten, podobnie jak Fortepian Szopena, Bema pamięci żałobny-rapsod czy Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie,należy do utworów Norwida poświęconych wybitnym osobistościom.
Wiersz ten, podobnie jak Fortepian Szopena, Bema pamięci żałobny-rapsod czy Do obywatela Johna Brown, należy do utworów Norwida poświęconych wybitnym osobistościom.
Wiersz ten należy do charakterystycznego w twórczości Norwida nurtu utworów poświęconych wybitnym ludziom. Bema pamięci żałobny-rapsod opatrzony jest łacińskim mottem z Żywotów sławnych mężów Korneliusza Neposa. Zawiera ono słowa słynnego wodza kartagińskiego, Hannibala, w których to przysięgał on, że nigdy nie podda się w walce z Rzymianami. W tłumaczeniu na język polski brzmią one następująco:
Cyprian Kamil Norwid (ur. w 1821 w Laskowie-Głuchach k. Warszawy, zm. w 1883 r. w Paryżu) – poeta, prozaik, dramaturg, rzeźbiarz, malarz, filozof. Uważany jest za czwartego, obok Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego, polskiego wieszcza narodowego.
Wiersz „Z lat dziecięcych” Bolesława Leśmiana jest częścią tomiku „Napój cienisty” z 1936 roku. Poeta, w kolejnym ze swych utworów, powraca do arkadii i wspomnień z dzieciństwa.
W dwudziestoleciu międzywojennym Leśmian uważany był za „pogrobowca” Młodej Polski (określenie Artura Sandauera), gdyż postrzegano go jako poetę symbolistycznego.
Bolesław Leśmian to polski literat, który tworzył w czasach dwudziestolecia wojennego. Jego dorobek artystyczny charakteryzowało nowatorskie podejście, liczne neologizmy oraz nawiązania do egzystencjalizmu czy motywów folklorystycznych. Wiersz Żołnierz wchodzi w skład tomu Łąka, który wydany został w 1920 roku. Utwór należy do podzbioru Pieśni kalekujące i opowiada historię wojaka, który wraca do rodzinnego domu, lecz nie spotyka się z entuzjastycznym powitaniem.
