Tragedie antyczne skonstruowane były według ściśle określonych reguł. Arystoteles szczegółowo opisuje w Poetyce, dziele z IV w. p.n.e., w którym przedstawia zasady obowiązujące w poszczególnych gatunkach literackich. Ośrodek akcji tragedii stanowi konflikt tragiczny, wynikający ze zderzenia dwóch przeciwstawnych, ale równoważnych racji. Bohater takiego utworu zawsze skazany jest na klęskę i nieuchronnie zmierza do katastrofy.
Źródłem teatru greckiego są tradycyjne obrzędy religijne, zwłaszcza związane z obchodami ku czci Dionizosa, a jego początki sięgają VI w. p.n.e. Jedna z hipotez głosi, że Dionizje Wielkie (miejskie) dały początek tragedii, a Dionizje Małe (wiejskie) – komedii.
W Królu Edypie, podobnie jak we wszystkich tragediach trylogii sofoklejskiej, zachowana jest zasada trzech jedności: miejsca, czasu i akcji. Choć w utworze brak określenia pory dnia, przyjmuje się, że akcja zaczyna się o świcie, a kończy o zmierzchu.
– Niewidomy wróżbita;
– Żona Kreona i matka Hajmona; pojawia się pod koniec akcji tragedii;
– Najmłodszy z synów Kreona, jedyny żyjący; narzeczony Antygony;
– Siostra Antygony, Polinejkesa i Eteoklesa;
– Prawowity władca Teb; brat Jokasty, ojciec Hajmona i szwagier Edypa, po śmierci którego legalnie przejął tron;
– Tytułowa bohaterka tragedii Sofoklesa, córka Edypa i Jokasty, siostra Ismeny, Polinejkesa i Eteoklesa;
Antygona w rozmowie ze swoją siostrą Ismeną mówi o zakazie Kreona dotyczącym grzebania zwłok ich brata Polinejkesa, który poległ w bratobójczej walce z Eteoklesem. Prosi ją o pomoc i wyrażenie sprzeciwu wobec krzywdzącego prawa, ale ta decyduje się być posłuszna władcy, do czego stara się przekonać również Antygonę.