Wisława Szymborska jest jedną z najsłynniejszych polskich poetek na przestrzeni epok, jej twórczość została w roku 1996 Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury. Jest ona autorką wiersza Jarmark cudów, pochodzącego z opublikowanego w 1986 roku tomu Ludzie na moście. Omawiany utwór jest prezentacją świata jako zbioru rozlicznych cudów, zachęca odbiorców do przyjrzenia się otaczającej ich rzeczywistości oraz dostrzeżenia niezwykłych zdarzeń.

Wisława Szymborska to jedna z najpopularniejszych polskich poetek współczesnych. W 1996 roku komisja noblowska doceniła oryginalny styl, w którym autorka opisywała rzeczywistość i wyróżniła Szymborską nagrodą w dziedzinie literatury. Utwór „Do własnego wiersza”, wydany już po śmierci poetki, jest jednym z przykładów stosowanej przez nią formy artystycznej. 

Utwór Odzież pochodzi z tomu wierszy Ludzie na moście, wydanego w roku 1986. Zbiór stanowi polemikę z romantycznymi mitami poezji, porusza także tematykę praw człowieka czy ludzkiej bezradności w obliczu nieuchronnie zbliżających się, tragicznych wydarzeń. Jego autorką jest najsłynniejsza współczesna polska poetka, Wisława Szymborska, laureatka Literackiej Nagrody Nobla (1996).

Wisława Szymborska zaliczana jest do grona najbardziej rozpoznawalnych polskich poetek. Poetka niejednokrotnie zachwyca i zadziwia spostrzeżeniami, poruszanymi w twórczości tematami oraz umiejętnością pięknego doboru słów. Jednym z bardziej znanych utworów autorki jest z pewnością „Pierwsza fotografia Hitlera” ukazujący dyktatora z nietypowej perspektywy – jako małego, niewinnego chłopca, którego przyszłość wciąż pozostaje zagadką, przynajmniej pozornie.

W twórczości wielu artystów odnaleźć można poetyckie opisy kobiecości. Bardzo często dotyczą one nie tylko wyglądu, ale i stanów emocjonalnych oraz sytuacji, w których opisywana kobieta się znajduje. Wisława Szymborska w swoim wierszu „Portret kobiecy” tworzy charakterystyczny obraz kobiecości – uwypukla jego cechy i swoistości oraz wskazuje, ile ról pełnić musi kobieta w czasie swojego życia. 

Utwór pochodzi „Atlantyda” z tomu Wołanie do Yeti (1957). Odwołuje się do mitu o Atlantydzie, o istnieniu której jako pierwszy napisał Platon. Według starożytnego uczonego była to kraina niezwykła. Ludzie byli mądrzy i szczęśliwi. Ziemia obfitowała w pokarmy, była też pełna diamentów, metali i innych tworzyw.

Wisława Szymborska wielokrotnie zachwycała się światem, mnogością bytów, ich różnorodnością i brakiem możliwości objęcia ich ludzkim rozumem. Poetka uważała, że poezja nigdy nie będzie mogła stać na równi ze światem rzeczywistym, że pełna jest ograniczeń. Granicę światów tworzonych przez artystę stanowi kartka papieru. Dzieła są nietrwałe i stanowią jedynie marną kopię świata prawdziwego. Nigdy nie uda się poezji objąć świata w ogóle. Szymborska podejmowała różne tematy, przyjmowała wiele ról, pokazywała liczne punkty widzenia – zdawała sobie jednak sprawę, że świat jest nie do ogarnięcia i nie do opisania w całości.

Ten zabawny i ironiczny wiersz pochodzi z tomu Sól (1962). Trzymając się stylistyki tradycyjnego epitafium Szymborska napisała utwór o bardzo regularnej budowie, rymowany i rytmiczny. Pozwoliła sobie jednak na pewną wariację w obrębie stylu. Po pierwsze, napisała epitafium dla samej siebie, za życia. Po drugie, z definicji wynika, że epitafium miało sławić zmarłego, przypominać jego zasługi i pozytywne cechy charakteru. Tymczasem:

Wiersz „Monolog dla Kasandry” pochodzi z tomu Sto pociech (1967). Aby dokonać analizy utworu konieczne jest wytłumaczenie tytułu. Kasandra jest postacią znaną z Iliady Homera. Była córką Priama i Hekabe.

Wiersz „Dwie małpy Bruegla” pochodzi z tomu Wołanie do Yeti (1957). Aby zrozumieć utwór, trzeba w pierwszej kolejności wyjaśnić tytuł. Dwie małpy to tytuł obrazu niderlandzkiego malarza z XVI wieku, przedstawiającego dwie małpki siedzące w oknie i przywiązane do siebie za pomocą stalowego łańcucha. W analizowanym utworze podmiot liryczny przystępuje do ustnej części egzaminu dojrzałości, najprawdopodobniej z historii. Trzeba jednak pamiętać, że całość utrzymana jest w konwencji onirycznej, o czym świadczą już pierwsze słowa: