Marta GrandkeW przytulnej karczmie w Shire spotkałam Bilbo Bagginsa. Niedawno wrócił z tej wyprawy z krasnoludami, więc wszyscy zamęczali go prośbami o opowieści, kiedy on próbował jedynie odpocząć nad kuflem pełnym pienistego piwa. Widać było, że go to irytowało.
Koleżanki i koledzy! Zwracam się dziś do Was, by porozmawiać o przyjaźni i przekonać Was do pewnego stwierdzenia. Chciałabym wytłumaczyć, dlaczego uważam, że przyjaźń to relacja, która jest czymś w rodzaju harmonii, która potrafi połączyć ze sobą dwa zupełnie różne charaktery.
Walka dobra ze złem to jeden z najpopularniejszych motywów literackich. Pojawia się już w bajkach dla dzieci. Z wiekiem człowiek dowiaduje się jednak, że podział między dobrem a złem nie jest tak czarno-biały, jak w baśniach dla najmłodszych. Literatura często skłania do przemyśleń na tematy moralne i filozoficzne.
„Hobbit, czyli tam i z powrotem” to jedna z najsłynniejszych powieści z gatunku fantastyki, a jej autorem jest J. R. R. Tolkien. Po raz pierwszy wydano ją w roku 1937 i od tego czasu podbija serca kolejnych czytelników oraz doczekała się także ekranizacji. Na uwagę zasługuje charakterystyczny sposób narracji, w jaki prowadzona jest ta opowieść.
„Hobbit, czyli tam i z powrotem” to powieść autorstwa J. R. R. Tolkiena. Opowiada historię tytułowego hobbita znanego jako Bilbo Baggins, który wiedzie wygodne i spokojne życie w rodzinnym Shire. Pewnego dnia odwiedza go jednak czarodziej Gandalf, a wraz z nim gromada trzynastu krasnoludów, które chcą odbić swoje utracone królestwo w Samotnej Górze z łap smoka Smauga. Bilbo ma im towarzyszyć w tej wyprawie i być ich włamywaczem.
Cyprian Kamil Norwid to jeden z najbardziej znanych poetów polskiego romantyzmu, mimo że za życia nie zdobył uznania i rozpoznawalności.
Nie od dziś wiadomo, że historia ma istotny wpływ na literaturę, kształtując chociażby kolejne epoki i zróżnicowane światopoglądy, które potem mają swoje odbicie w tekstach. Wydarzenia historyczne potrafią zmieniać także sposób widzenia całych pokoleń, a także artystów, którzy potem dają wyraz tym zmianom w literaturze, malarstwie czy w muzyce. Często są one przedstawiane w różnych dziełach, a sposób ich ukazania miewa swój konkretny cel.
Od zarania dziejów przez różnego rodzaju artystów, filozofów i myślicieli rozważany był problem funkcjonowania jednostki wobec otaczającej jej zbiorowości.
„Pan Tadeusz” to epopeja narodowa autorstwa Adama Mickiewicza. Opisuje on w niej świat Polski szlacheckiej, który na jego oczach powoli znikał już w mrokach przeszłości. Dlatego też wydarzenia w Soplicowie mają w sobie wiele elementów szlacheckiej tradycji, dzięki której Mickiewicz próbuje ocalić ją od zapomnienia.
Przez wiele wieków najważniejszą i najbogatszą warstwą społeczną w państwie polskim była arystokracja, czyli najmajętniejsza grupa szlachciców. Była ona podawana za wzór dla innych. To w ich majątkach pracowali chłopi, arystokraci rządzili państwem. Przez lata jednak grupa ta traciła na znaczeniu, ulegała degeneracji moralnej i społecznej, aż w końcu przestała w ogóle istnieć. Schyłkowy okres jej istnienia naznaczony był dużą alienacją społeczną i skupieniem się na własnych majątkach.