Przypowieść o synu marnotrawnym – streszczenie, interpretacja

Przypowieść o synu marnotrawnym znana jest także pod tytułem Przypowieść o miłosiernym ojcu, co wskazuje jednocześnie na jej dwóch głównych bohaterów. Jest to utwór biblijny, przynależący do Nowego Testamentu, do Ewangelii wg św. Łukasza (15,11 – 32). Omawiana historia przedstawiana jest przez Jezusa Chrystusa, który pragnie pokazać swym słuchaczom, czym jest szczere wybaczenie i miłosierdzie. Przykładem ma być ojciec, który potrafi ukorzyć się i przyjąć pod dach syna, który roztrwonił dobytek i utracił godność jako świniopas.

Skok o tyczce – interpretacja

Utwór „Skok o tyczce” Kazimierza Wierzyńskiego ukazał się w 1927 roku w tomiku „Laur olimpijski”. Autor przedstawia piękno sportu i wysiłek zawodników, jaki muszą włożyć w osiągnięcie najlepszego wyniku.

Charakterystyka Jacka Soplicy – księdza Robaka

Ja­cek So­pli­ca (ksiądz Ro­bak) to je­den z naj­waż­niej­szych bo­ha­te­rów „Pana Ta­de­usza”. Jest to po­stać dy­na­micz­na – jego ży­cie ule­ga­ło zna­czą­cym zmia­ną, któ­re wpły­wa­ły nie tyl­ko na nie­go sa­me­go, ale rów­nież na jego oto­cze­nie. Bo­ha­ter prze­szedł prze­mia­nę, za spra­wą któ­rej od­po­ku­to­wał wcze­śniej­sze prze­wi­nie­nia.

Burza – interpretacja

„Burza” to utwór Adama Mickiewicza, który opowiada o niebezpiecznej burzy, którą napotkał statek na morzu. Wiersz jest czwartym sonetem z pisanego w latach 1825-1826 cyklu „Sonety krymskie” i należy do tzw. tryptyku marynistycznego. Inspiracją do napisania tego utworu mógł być sztorm, który spotkał poetę podczas jego podróży po Morzu Czarnym. 

Rodzaje kompozycji w literaturze

Każde dzieło literackie można pojmować jako odrębny świat. Tworząc pewną wizję, autor kreuje go wedle zależności jego elementów. Taki układ nazywany jest kompozycją. Na przestrzeni wieków wykształciły się cztery rodzaje kompozycji w literaturze, otwarta, ramowa, szkatułkowa i zamknięta. Każda z nich była popularna w nieco innym okresie literackim, każda rządzi się też nieco innymi prawami.

Żonkile – interpretacja

Angielski pisarz William Wordsworth, zaliczany do grupy tzw. poetów z Krainy Jezior, był m.in. twórcą wiersza Żonkile (org. I Wandered Lonely as a Cloud). Utwór ten opublikowany został w roku 1807, jednak inspirację do jego napisania stanowiło wydarzenie sprzed pięciu lat. Wordsworth głosił antyurbanizm, widok długiego pasa żonkili podczas spaceru zachwycił go, postanowił więc uwiecznić ten widok na kartach poezji.

Dziś – interpretacja

Polski poeta Kazimierz Przerwa-Tetmajer tworzył dzieła dekadenckie oraz opiewające górskie krajobrazy. Jest on także autorem utworu Dziś, który opublikowano w jego drugim zbiorze z cyklu Poezje, w 1894 roku. Wiersz ten ma szczególne znaczenie dla polskiej literatury – ma schyłkowy charakter, wskazuje na różnice pomiędzy poglądami pozytywistycznymi, a nurtami rozwijającymi się pod koniec XIX wieku, jednocześnie rozpoczynając okres Młodej Polski.

Treny. Dedykacja – interpretacja

„Treny” Jana Kochanowskiego to utwory, które poeta stworzył po śmierci swojej dwuletniej córeczki Urszulki. Są uważane za arcydzieło polskiej liryki. Autor przedstawia rozpacz ojca i kryzys światopoglądowy, jaki wiązał się z tragedią straty dziecka.

Orfeusz i Eurydyka – interpretacja

Czesław Miłosz do tej pory jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich poetów na świecie. Jest on autorem poematu pt. Orfeusz i Eurydyka, który opublikowany został w roku 2002, na łamach Tygodnika Powszechnego. Utwór ten dedykowany został pamięci Carol Thigpen-Miłosz, czyli drugiej żony artysty, która zmarła na krótko przed wydaniem dzieła. Poeta przywołuje w wierszu słynny grecki mit o tytułowych Orfeuszu oraz Eurydyce, a także Hermesie.

Nie wierzę w nic – interpretacja

Kazimierz Przerwa-Tetmajer zasłynął utworami opiewającymi tatrzańską przyrodę, ale także dziełami przepełnionymi egzystencjalną rozpaczą oraz poczuciem bezsensu. Jest autorem m.in. wiersza Nie wierzę w nic, który wszedł w skład opublikowanego w roku 1891 zbiorze Poezye. Już sam tytuł wskazuje na dekadencki nurt, utwór jest pesymistycznym wyrazem utraty wiary w jakiekolwiek idee i wartości, co było charakterystyczne dla artystów tworzących pomiędzy XIX a XX wiekiem.