Kazimierz Przerwa-Tetmajer był przedstawicielem Młodej Polski, poetą, ale też powieściopisarzem. Dojrzały etap jego twórczości charakteryzuje się tendencjami dekadenckimi, widocznymi w wierszu Hymn do Nirwany. Ten wydany w roku 1894 utwór stylizowany jest na modlitwę – zamiast do Boga, odwołuje się jednak do tytułowej nirwany, stanu błogości wywodzącego się z kultur wschodnich.
Pośród wielkich filozofii starożytności wyróżnić można m.in. stoicyzm, arystotelizm oraz platonizm. Ten ostatni przechodził szereg różnorakich modyfikacji, stając się ostatecznie neoplatonizmem filozofa Plotyna. Jego koncepcje dotyczące Absolutu, Intelektu i Duszy Świata przetrwały aż do czasów nowożytnych, doradzając się podczas epoki renesansu. Zmodyfikowane pod kątem zbieżności z chrześcijaństwem, miały ogromny wpływ na myślicieli tamtego okresu.
Epoki literackie mają tendencję to układania się w swego rodzaju amplitudy. Następujące po sobie okresy hołdują innym tendencjom. Można to dostrzec na przykładzie oświecenia i romantyzmu. Jednak między tymi dwoma epokami znajdował się pewien pośredni kierunek literacki, zwany sentymentalizmem.
William Wordsworth był angielskim poetą pochodzącym z tzw. „Krainy Jezior” i reprezentował epokę wczesnego romantyzmu. Zasłynął przede wszystkim pierwszym w historii literatury eposem psychologicznym – Preludium, był także autorem wielu wierszy. Jednym z nich jest Świat ludzkich spraw zbyt wiele dla nas znaczy, opisujący egzystencjalne przemyślenia człowieka dotyczące życia doczesnego, które wywołuje bezpośredni kontakt z naturą.
W XIX wiecznej Francji zrodził się kierunek artystyczny, chcący zerwać z romantyczną spuścizną. Uznając wcześniejsze dzieła za zbyt subiektywne i niedbałe pod względem stylistycznym, postulowali dopracowanie oraz uniwersalność tematu. Nurt ten nazwano parnasizmem.
Manieryzm jest nurtem powstałym na styku renesansu i baroku. Z tego powodu trudno jet zakwalifikować go w jakikolwiek sposób, gdyż nosi bardzo dużo elementów pośrednich między tymi stylami. Nawet jego nazwa przybierała przez wieki różne znaczenia, by ostatecznie nieść za sobą pewien pejoratywny wydźwięk.
W wielu autorów dzieł literackich stylizowało swoje dzieła na zawierające prawdę objawioną. Czynili to przy pomocy różnych zabiegów stylistycznych, zazwyczaj upodabniania do języka biblijnego. Zjawisko to w literaturze nosi miano profetyzmu.
W połowie wieku XIX we Francji narodził się nurt literacki, stawiający sobie za cel przestawienie rzeczywistości. Chciał ją oddać jak najbardziej prawdziwie, bez zbędnego patosu i upiększania. Sprzeciwiał się on fantazjowaniu w literaturze, widząc w autorze swoistego badacza życia. Od łacińskiego realis nurt ten nazwano realizmem.
W baroku narodziło się wiele styli poetyckich. Jeden z nich, stworzony przez włoskiego poetę Giambattisto Mariniego, wyróżniał się swoją rozbudowaną formą i tematyką. Od nazwiska swego twórcy zyskał miano marinizmu. Niezwykła popularność stylu spowodowała stworzenie na jego bazie innych styli, takich jak konceptyzm i gongoryzm. W ten sposób tworzyło wielu poetów europejskich epoki baroku, w tym również na terenie Polski. Echa marinizmu odnaleźć można również w późniejszych epokach literackich.
Na przełomie XIX i XX wieku nastąpił powrót do idei romantycznych. Przede wszystkim muzyka, ale również literatura na nowo odkryła spirytualizm oraz świat emocji. VIII Symfonia Wagnera, czy dzieła F. Liszta wyrażały w dźwiękach tęsknotę za uduchowionym indywidualizmem. Neoromantyzm wywarł ogromny wpływ na nurt Młodej Polski. Oba te pojęcia są ze sobą powiązane do tego stopnia, iż dawniej używano ich w charakterze synonimów.