Konstanty Ildefons Gałczyński był polskim poetą tworzącym w epoce współczesnej. Zasłynął głównie dzięki swoim pełnym kontrastów dziełom, a także dzięki twórczości o charakterze satyrycznym, jak Teatrzyk Zielona Gęś. Jest on autorem m.in. utworu pod tytułem Prośba o wyspy szczęśliwe, który opublikowany został w roku 1930. Jest to wiersz intymny, o osobistym charakterze, skierowany do bliskiej osoby, którą podmiot liryczny darzy szczerym uczuciem.
Wisława Szymborska jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci polskiej literatury. Ta poetka czasów współczesnych została w roku 1996 laureatką Nagrody Nobla, a poza liryką, zajmowała się także krytyką sztuki, esejami, felietonami oraz tłumaczeniami. Jest autorką wielu słynnych wierszy, między innymi pochodzącego z tomu Chwila, opublikowanego w 200 roku W zatrzęsieniu, który opisuje emocje oraz egzystencjalne przemyślenia kobiety.
Kazimierz Wierzyński był poetą tworzącym w czasach współczesnych, zajmującym się również prozą oraz esejami. Jednym z jego najsłynniejszych zbiorów wierszy jest wydany w 1919 roku, utrzymany w pozytywnej, radosnej atmosferze tom Wiosna i wino, który szerzej rozsławił jego twórczość i zapewnił mu rozpoznawalność. Pochodzi z niego utwór Zielono mam w głowie, utrzymany w nastroju afirmacyjnym, wesoły oraz dający nadzieję.
Daniel Naborowski był polskim przedstawicielem baroku, dla którego jednak poezja była zajęciem pobocznym, nie starał się on nawet o ich publikację. Przede wszystkim pełnił funkcję dworskiego dyplomaty oraz tłumacza. Jego wiersz, Na toż, odwołuje się do typowego dla ówczesnej epoki motywu vanitas, przypomina czytelnikowi o ulotności życia oraz bliskości śmierci, a jednocześnie przestrzega przed zatraceniem się w dobrach materialnych.
Tadeusz Różewicz, zmarły w 2014 roku, był jednym z najsłynniejszych polskich poetów czasów współczesnych, ale także dramaturgiem, prozaikiem oraz scenarzystą. Charakterystycznym wierszem, dobrze odzwierciedlającym jego pisarski, zwięzły i ascetyczny styl, jest utwór Słowa, w którym autor zastanawia się nad ewolucją, a właściwie postępującą dewaluacją znaczenia wyrazów. Dzieło opublikowane zostało w zbiorze poetyckim Wyjście, wydanym w roku 2004.
Daniel Naborowski był poetą okresu baroku, ale także sędzią, dyplomatą, tłumaczem oraz dworskim marszałkiem. Jego dzieła próbowały pogodzić renesansowy zachwyt nad możliwościami ludzkiego umysłu oraz świadomość nieuchronnego przemijania człowieka oraz jego ziemskiego dorobku. Jego wiersz, Róża, powstał jako wyraz poszanowania dla mecenasa Krzysztofa Radziwiłła, wojewody wileńskiego, który wspierał Naborowskiego w procesie twórczym oraz udostępniał środki finansowe umożliwiające rozwój poety.
Rzecz dzieje się w domu greckokatolickiego Księdza po wieczornym posiłku w Zaduszki. Na stole płoną dwie świece, lampa oświeca obraz Marii Panny. Duchowny wraz z dziećmi przystępuje do modlitwy za dusze zmarłych.
Eliza do Walerego o mężczyznach: W słowach wszyscy mężczyźni podobni są do siebie; czyny dopiero odsłaniają różnice.
Tytuł wiersza przywołuje dolinę Jozafata – przestrzeń pomiędzy Ziemią a niebem i piekłem, w której zgodnie z nauką chrześcijańską ludzie po końcu świata będą oczekiwać na Sąd Ostateczny.
Tytuł utworu budzi skojarzenia z poezją żałobną. Zgodnie z tradycją literacką zadaniem tego typu tekstu powinno być posumowanie życia osoby, która odeszła, i ukazanie jej wielkości.