Matka to pod wieloma względami najistotniejsza osoba w naszym ludzkim życiu. To ona na początku nosi nas pod sercem i to ona wydaje na świat. Z nią człowiek nawiązuje niebywale ciepłą i emocjonalną więź. Matka kojarzy się z wyrozumiałością, miłością bez względu na wszystko i tym, że do niej zawsze można wrócić, choćby człowiek był już na dnie.
Dorastanie to czas w życiu, gdy nie tylko pod względem fizycznym, psychicznym i emocjonalnym stajemy się dojrzali, lecz także doświadczamy inicjacji jeśli chodzi o życie społeczne. Wchodzimy w coraz nowsze relacje, poznajemy funkcjonowanie zależności międzyludzkich, a potem całych państw, gdzie żyjemy. To bardzo ważny etap w życiu człowieka, od którego zależy to, kim będzie w przyszłości.
Tytuł to integralna część każdego utworu artystycznego, w tym literackiego. Naprowadza nas na tematykę i interpretację dzieła. Czasem brak tytułu również w pewien sposób daje domyślenia. Niekiedy decydujemy się na przeczytanie danej pozycji wyłącznie pod wpływem zainteresowania jego tytułem. Ten zaś potrafi mieć niebagatelne znaczenie dla odczytania sensu całości.
Odwaga jest określana nie jako brak strachu, lecz jako umiejętność jego przezwyciężenia. Adekwatnie więc tchórzostwo byłoby zachowaniem wynikającym z nieumiejętności okiełzania tego bardzo silnego uczucia. Literatura piękna rozpatruje te obydwa pojęcia pod bardzo różnymi kątami, co umożliwia nam pogłębioną refleksję nad sobą samymi.
Obozy koncentracyjne były w czasie II wojny światowej ośrodkami, do których zsyłano ludzi, by wykorzystywać ich do niewolniczej pracy lub od razu zabijać. Nieludzkość tych doświadczeń wpływała mocno na psychikę więźniów, ich postrzeganie świata oraz innych ludzi.
Pamięć to zjawisko tyleż fascynujące, ile tajemnicze. Nad jego naturą od dawna zastanawiają się nie tylko specjaliści w dziedzinie neurologii, lecz także filozofowie, pisarze, historycy i poeci. Pamięć o traumatycznych przeżyciach, nie tylko osobistych, lecz także zbiorowych, kształtuje całą naszą przyszłość.
Zagłada Żydów, do jakiej doszło w czasie II wojny światowej jest bezprecedensową na skalę świata tragedią. Świadectwa literackie pozwalają nam w niewielkim stopniu wyobrazić sobie grozę tamtego strasznego procederu. Możemy wręcz wniknąć w psychikę ludzi, którym udało się przeżyć.
Często spotykają nas w życiu sytuacje, na które nie mamy wpływu, choć nie są dla nas przyjemne. Niekiedy dotyczą one nie tylko nas, lecz także całych zbiorowości ludzkich, w których żyjemy. Wówczas rodzi się w nas bunt, który prowadzi do desperacji, ponieważ nie może być w żaden sposób zrealizowany. Mamy bowiem do czynienia z siłami dużo większymi od siły pojedynczego człowieka.
Poświęcenie swojego własnego dobra, komfortu, bogactwa czy czasu dla innego człowieka to największy gest, jaki możemy wobec niego wykonać. Literatura notuje różne jego rodzaje. Niekiedy poświęcenie bohaterów literackich przekracza wszelkie granice wyobraźni, niekiedy problemem jest jego całkowity brak.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to świadectwo bardzo uważnego i wnikliwego obserwatora rzeczywistości. Autor próbował zrozumieć, co stoi u podstawy kolejnych narodowych klęsk i niepowodzeń, których Polacy doświadczyli wiele w XVIII i XIX wieku. Dochodzi do gorzkiego wniosku, że społeczeństwo jest podzielone i spolaryzowane, co uniemożliwia współpracę i wspólną walkę.