Ars moriendi to jeden z najpopularniejszych motywów w średniowiecznej literaturze. Z łaciny oznacza „sztuka umierania” i jest częstym motywem literackim epoki wieków średnich. W czasach średniowiecznych uważano, że ars moriendi związane jest z sądem nad duszą zmarłego i decyzją, czy zostanie zbawiony, czy potępiony.
„Pieśń o Rolandzie” jest francuskim eposem narodowym. Jej najstarsza spisana wersja to rękopis oksfordzki z XII wieku. Opowiada o ostatniej bitwie Rolanda, będącego wzorem rycerza i chrześcijanina.
Konflikt Antygony i Kreona oparty jest na antytezach: prawo boskie – prawo ludzkie; jednostka – państwo; serce – rozum.
„Kamizelka” to nowela Bolesława Prusa, która została wydana w 1882 roku. Jest uznawana za arcydzieło polskiej nowelistyki. Opowiada o życiu niezbyt zamożnych mieszkańców Warszawy.
Tadeusz Borowski to polski pisarz i poeta, urodzony w 1922 roku. Zasłynął opowiadaniami, w których opisywał rzeczywistość obozów koncentracyjnych, w których sam przebywał. Jego opowieści pokazują, w jaki sposób obozy koncentracyjne funkcjonowały i jak wyglądało codzienne życie w nich.
Miłość jest budulcem wszystkiego. Najdziwniejszym elementem życia, stanowiącym zarazem jego cel i kwintesencję. O definicję miłości spierają się uczeni, filozofowie, mistycy. Wszyscy jednak zgodni są co do jej konsekwencji. Kierując życiem, człowieka w sposób niezrozumiały przenika wszystko, wzbudzając szereg innych stanów emocjonalnych. Niekiedy przynosi szczęście, innym razem zaś cierpienie i rozczarowanie.
W Saragossie włada król Marsyl, który jest muzułmaninem. Cesarz Francji Karol Wielki jest chrześcijaninem, który najeżdża inne tereny, by tam nawrócić ludzi na chrześcijaństwo.
Marsyl tworzy plan, by udawać, że przechodzi na chrześcijaństwo. To jedyny warunek, by Karol przestał najeżdżać Hiszpanię.
Lalka Bolesława Prusa to pozytywistyczna powieść o mnogości różnych motywów literackich. Przeplatające się losy bohaterów stają się pretekstem do ukazania zarówno problemów ludzi, jak również spraw społeczeństwa okresu pozytywizmu. Prus niejednokrotnie polemizuje z motywami epoki romantyzmu, przedstawiając również skomplikowany świat ludzkich emocji i społecznych powiązać swojej epoki.
Zimna skała, dotyk jej zawsze przynosi na myśl starą mogiłę. Kamień, choć dawniej nazywany był kośćmi Matki Ziemi, przez ludzi kojarzony jest ze śmiercią. Być może to jego brak poruszenia i lodowata aura łączona jest z widokiem stężałego trupa. Kamień jednak nie jest martwy, wręcz przeciwnie. Przez wieki tkwi w jednym miejscu, nieporuszony. Czy to jednak oznacza brak życia, czy może jego inną formę? Góry wypiętrzają się przecież przez miliony lat, rosną i więdną niczym wszystko inne. Kamień żyje po prostu własnym życiem, inaczej zatopionym w czasie. Łączy nim przez to przyszłość, przeszłość i teraźniejszość. Nie bez kozery najstarsze z ludów budowały z niego monolityczne portale. Co widziały przez te okna, kamienie szepczące historie eonów? Teraz już to wiem.
Technologia na pewnym etapie rozwoju zawsze zaczyna przypominać magię. Szczególnie jeżeli obserwująca ją osoba nie ma bladego pojęcia, co właściwie widzi. Powstało na ten temat wiele spekulacji, a samo słowo „magia” jest już dosyć znaczące. Pochodzi przecież od starobabilońkiego „Mag” – czyli kapłana z samego szczytu świątyni, osobę obdarzoną tajemną wiedzą. Zawsze, gdy o tym myślę mam przed oczyma tych szalonych bohaterów-uczonych z XIX wiecznych powieści angielskich. Ludzi wierzących w istnienie eteru, dla których nauka była przygodą i sztuką zarazem. Przedziwnych jegomości w moglach, którzy przekręcając wajchę, budzili do życia pozszywane ze sobą potwory albo tworzyli cuda techniki w piwnicy starych posiadłości swoich rodów. Jest tak, ponieważ chyba sam do nich troszeczkę należę.