Tomasz BorowyTaniec w dzisiejszych czasach kojarzy nam się bardzo pozytywnie, jako sport, forma odpoczynku, wyraz bliskości czy sympatii wobec drugiej osoby, forma zabawy. Nie zawsze jednak taniec miał wyłącznie takie konotacje, czego rozległe dowody możemy odnaleźć w literaturze.
Wszyscy ludzie chcąc nie chcąc dostosowują swoje zachowanie do okoliczności. Inaczej zachowujemy się na oficjalnym balu w operze, a inaczej w domu, w gronie znajomych, itd. Istnieją jednak takie okoliczności, które zmuszają nas do przewartościowania swoich priorytetów życiowych, a w konsekwencji zupełnej przemiany tego, kim jesteśmy, jak o sobie myślimy i jak postrzegamy otaczający nas świat.
Motyw przenikania się świata rzeczywistego z fantastycznym jest bardzo popularnym zabiegiem nie tylko w literaturze, którą nazywamy fantastyczną. Posługiwali się nim również najwybitniejsi pisarze polscy i światowi, próbując nadać przekazywanym przez siebie przesłaniom wymiaru ponadczasowego i uniwersalnego. Służyły im do tego rozmaity duchy, widma i zjawy.
Homer to twórca najdawniejszych eposów z naszego kręgu kulturowego. Opisywał greckie mity i legendy, w których zawarł w zasadzie całą wiedzę na temat ludzkich namiętności, charakterologicznych pozytywów, jak i negatywów. Bohaterowie antyczni sprawiają wrażenie, jakby kierowali się dokładnie tymi samymi ambicjami, co my dzisiaj, dlatego też na ich przykładzie możemy śledzić, za czym w życiu podążać i czeka na pewno się wystrzegać.
Stanięcie na samym czele jakiejś zbiorowości, a zwłaszcza narodu, to nie lada wyzwanie, dlatego nie każdy się do tego zadania nadaje. Człowiek, który ubiega się o taką funkcję musi charakteryzować się odpowiednimi cechami charakteru.
Cała współczesna moralność społeczna oparta jest na twierdzeniu, że za każdy czyn niezgodny z prawem, który szkodzi w jakiś sposób innym ludziom lub całemu społeczeństwu, należy się kara. Oczywiście wyznaczona przez sąd lub inny odpowiedni do tego organ.
Wszyscy zmagamy się z przeciwnościami losu. Niekiedy są to problemy małe, codzienne, powierzchowne. Zdarzają się jednak kłopoty takiej wagi, że poradzenie sobie z nimi kosztuje nas bardzo dużo i wywołuje w nas trwałe zmiany.
Epoka średniowiecza dysponowała własnym zestawem symboli, pryzmat których artyści i społeczeństwo patrzyli na świat. Były to symbole i motywy w przeważającej większości skupione na chrześcijańskiej doktrynie, głównie dotyczące życia po śmierci.
Wizja zaświatów zajmowała wyobraźnię ludzką od zarania dziejów. Odkąd zaczęliśmy zastanawiać się nad własną przemijalnością, przychodziły do nas myśli o życiu po śmierci oraz o przestrzeniach, w których wówczas się znajdziemy. Rozmaite wizje na ten temat odnaleźć można w mitologiach oraz tekstach w różny sposób nawiązujących do religii.
Rzeczy ostateczne od zawsze pobudzają wyobraźnię ludzką. Wiążą się bowiem z tajemnicą, są nieznane i takie na zawsze pozostaną, bowiem stanowią sferę, o której istnieniu każdy z nas ma rzekomo przekonać się po śmierci. Wielokrotnie znajdowało to swoje odzwierciedlenie w dziełach literackich różnych epok.