Tomasz BorowyWszyscy w swoim życiu cierpimy. Od wieków jest to temat poruszany w literaturze, również tej o charakterze religijnymi filozoficznym. Dobrym tego przykładem jest Księga Hioba pochodząca ze Starego Testamentu Pisma Świętego.
„Exegi monumentum” to początek najsłynniejszego chyba wiersza legendarnego rzymskiego poety – Horacego. W tłumaczeniu wiersz zaczyna się od słów: „wybudowałem pomnik twardszy niż ze spiżu”. Słowa te odnoszą się do tego, że twórczość artystyczna, w tym przypadku poezja, jest najlepszym sposobem na nieśmiertelność.
Proszę państwa do gazu to kolejne opowiadanie obozowe autorstwa Tadeusza Borowskiego, pochodzące z tomu pt. Pożegnanie z Marią. Jest to kolejny kalejdoskop postaci, dzięki poznaniu których możemy, przynajmniej w przybliżony sposób, zrozumieć to, jakie postawy reprezentowali ludzie osadzeni w obozach koncentracyjnych, a raczej to, do przybierania jakich postaw zmuszała ich rzeczywistość.
Lubimy o sobie myśleć jako o osobach silnych, szlachetnych, zawsze będących w stanie zachować się w sposób właściwy i sprawiedliwy. Prawda jest jednak taka, że nie możemy być tego pewni, dopóki nie zostaniemy postawieni w naprawdę ekstremalnej sytuacji, w której do głosu dochodzą wielkie emocje, a w nas uwalniane są pierwotne instynkty.
Zbrodnie różnego rodzaju towarzyszą człowiekowi niestety od zarania dziejów. Nie wszyscy panujemy nad mroczną stroną naszego człowieczeństwa, co skutkuje oszustwami, kradzieżami, gwałtami, wojnami i morderstwami. Jest to na tyle istotna część naszego świata, że przeniknęła również do sztuki, do literatury. Za każdą zbrodnię jednak, należy się kara, bo tylko w ten sposób jesteśmy w stanie walczyć o sprawiedliwość i zachować człowieczeństwo. Oto kilka przykładów tego, jak motyw zbrodni i kary przedstawiany był w literaturze w różnych epokach i w różnych częściach świata.
Odkąd tylko powstała sztuka, zaczęła się interesować samą sobą. To na pierwszy rzut oka banalne stwierdzenie ma jednak pewne logiczne podłoże. Człowieka zajmującego się twórczością, której efekty mieszczą się w granicach pojęcia „sztuka”, nazywamy artystą. Skoro obiektem zainteresowania artystów może być dosłownie wszystko, co istnieje, to mogą być nim również oni sami.
Wiosna to pora roku uwielbiana przez wszystkich. Nie bez powodu powstaje tak wiele wierszy o wiośnie – większość osób, na podobieństwo przyrody, w tym czasie ożywa, podejmuje nowe wyzwania, pragnie się zakochać. Wiersze o wiośnie są często proste w wymowie, jednak poruszające. Bywają też niejednoznaczne, zagadkowe, oniryczne. Jakie wiersze o pierwszej porze roku stworzyli polscy poeci i poetki? Przekonajmy się.
Tadeusz Borowski w swoim opowiadaniu pt. Pożegnanie z Marią zawarł opisy kilku sylwetek ludzkich, dzięki którym możemy bliżej poznać postawy ludzi żyjących w czasie okupacji oraz to, w jaki sposób sobie z ową okupacją próbowały radzić. Autor unikał opisów przeżyć wewnętrznych swoich bohaterów, nie udostępniał czytelnikom ich myśli, przez co o ich cechach dowiadujemy się tylko z tego, co robią i co mówią. Tylko na tej podstawie możemy próbować opisać ich charaktery.
Kordian Juliusza Słowackiego to dramat, w którym autor poruszył kwestię powstania listopadowego (miało ono miejsce zaledwie trzy lata przed napisaniem Kordiana), a także dokonał gruntownej analizy przyczyn, dla których nie odniosło ono sukcesu. Słowacki wnikliwie przedstawił nastroje i konkretne postawy obecne w społeczeństwie polskim i pokazał, że dopóki tych właśnie postaw i przekonań nie uda się zmienić, dopóty Polsce nie uda się zjednoczyć i stanąć do walki z zaborcą. Do walki, która będzie miała jakiekolwiek szanse powodzenia.
Stanisław Wyspiański w swoim najsłynniejszym dramacie pt. Wesele, umieścił wiele postaci fantastycznych. To różnego rodzaju zjawy, postaci pochodzące z legend ludowych albo narodowych mitów, czy nawet postaci zupełnie wymyślone. Każda z nich jednak pojawia się w bardzo konkretnym celu,ma swoją określoną rolę do odegrania. Nie przypadkowo większość z nich została połączona w pary z konkretnymi bohaterami dramatu, którym miały coś ważnego przekazać, uświadomić, albo czegoś ważnego nauczyć.