Paula HalikKazimierz Wierzyński był poetą tworzącym w czasach współczesnych, zajmującym się również prozą oraz esejami. Jednym z jego najsłynniejszych zbiorów wierszy jest wydany w 1919 roku, utrzymany w pozytywnej, radosnej atmosferze tom Wiosna i wino, który szerzej rozsławił jego twórczość i zapewnił mu rozpoznawalność. Pochodzi z niego utwór Zielono mam w głowie, utrzymany w nastroju afirmacyjnym, wesoły oraz dający nadzieję.
Daniel Naborowski był polskim przedstawicielem baroku, dla którego jednak poezja była zajęciem pobocznym, nie starał się on nawet o ich publikację. Przede wszystkim pełnił funkcję dworskiego dyplomaty oraz tłumacza. Jego wiersz, Na toż, odwołuje się do typowego dla ówczesnej epoki motywu vanitas, przypomina czytelnikowi o ulotności życia oraz bliskości śmierci, a jednocześnie przestrzega przed zatraceniem się w dobrach materialnych.
Tadeusz Różewicz, zmarły w 2014 roku, był jednym z najsłynniejszych polskich poetów czasów współczesnych, ale także dramaturgiem, prozaikiem oraz scenarzystą. Charakterystycznym wierszem, dobrze odzwierciedlającym jego pisarski, zwięzły i ascetyczny styl, jest utwór Słowa, w którym autor zastanawia się nad ewolucją, a właściwie postępującą dewaluacją znaczenia wyrazów. Dzieło opublikowane zostało w zbiorze poetyckim Wyjście, wydanym w roku 2004.
Daniel Naborowski był poetą okresu baroku, ale także sędzią, dyplomatą, tłumaczem oraz dworskim marszałkiem. Jego dzieła próbowały pogodzić renesansowy zachwyt nad możliwościami ludzkiego umysłu oraz świadomość nieuchronnego przemijania człowieka oraz jego ziemskiego dorobku. Jego wiersz, Róża, powstał jako wyraz poszanowania dla mecenasa Krzysztofa Radziwiłła, wojewody wileńskiego, który wspierał Naborowskiego w procesie twórczym oraz udostępniał środki finansowe umożliwiające rozwój poety.
Wisława Szymborska jest jedną z najsłynniejszych polskich poetek na przestrzeni epok, jej twórczość została w roku 1996 Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury. Jest ona autorką wiersza Jarmark cudów, pochodzącego z opublikowanego w 1986 roku tomu Ludzie na moście. Omawiany utwór jest prezentacją świata jako zbioru rozlicznych cudów, zachęca odbiorców do przyjrzenia się otaczającej ich rzeczywistości oraz dostrzeżenia niezwykłych zdarzeń.
Utwór Odzież pochodzi z tomu wierszy Ludzie na moście, wydanego w roku 1986. Zbiór stanowi polemikę z romantycznymi mitami poezji, porusza także tematykę praw człowieka czy ludzkiej bezradności w obliczu nieuchronnie zbliżających się, tragicznych wydarzeń. Jego autorką jest najsłynniejsza współczesna polska poetka, Wisława Szymborska, laureatka Literackiej Nagrody Nobla (1996).
Leopold Staff określany jest jako jeden z najwybitniejszych poetów XX wieku oraz czołowy przedstawiciel nurtu klasycyzmu. Artysta w swojej twórczości często sięgał do antycznych motywów, pomysłów na utwory upatrywał w filozofii czy mitologii. Jego wiersz Odys inspirowany jest Odyseją Homera, przywołuje wieloletnią wędrówkę tytułowego bohatera do domu i zestawia ją z ludzką egzystencją.
Leopold Staff uznawany jest za jednego z najwybitniejszych poetów młodopolskich oraz czołowych przedstawicieli współczesnego klasycyzmu. Był człowiekiem wszechstronnie wykształconym, który poza literaturą zajmował się także tłumaczeniami. Jego twórczość na przestrzeni lat podlegała przemianom, ewoluowała wraz z kształtowaniem się światopoglądu. Zwięzłą prezentacją przemyśleń Staffa na temat roli poezji jest wiersz Ars poetica, będący literackim manifestem.
Leopold Staff był polskim poetą tworzącym w XX wieku, w okresie Młodej Polski, specjalizującym się w szczególności w nurcie klasycyzmu. Jego wkład w rozwój literatury doceniony został poprzez nominację do Nagrody Nobla. Staff jest autorem wiersza Ogród przedziwny, reprezentującego tak zwaną poezję codzienności, będącą metaforą życia człowieka. Utwór pojawił się w tomie Uśmiechy godzin, opublikowanym w roku 1910.
Julian Tuwim był polskim poetą dwudziestolecia międzywojennego, który zasłynął nie tylko poprzez swoją lirykę (także dziecięcą), ale także skecze kabaretowe czy utwory muzyczne. Jego wiersz pt. Życie porusza kwestie charakterystyczne dla twórczości członków grupy literackiej Skamander i stanowi swoisty manifest ich światopoglądu. Autor skupia się na egzystencji człowieka, ale nie w ujęciu duchowym, a typowo biologicznym, odnoszącym się do ludzkiej fizjologii.