Historia stanowi nieodłączny element dziejów. Funkcjonując w określonym społeczeństwie, grupie czy środowisku, człowiek jest pod jej wpływem. Ma ona kluczowe znaczenie dla sposobu kształtowania myśli i przekonań jednostki, co przekłada się na wszystkie wygłaszane przez osobę wypowiedzi oraz tworzone utwory.
Dzisiejsze czasy są dość niespokojne. Obserwujemy walki toczące się za naszą wschodnią granicą, gdzie Ukraińcy chronią swój kraj i starają się bronić go przed atakami najeźdźcy. Mimo tego, że wojna toczy się tuż za naszą ścianą, my sami, na szczęście, nie wiemy, jak to jest znaleźć się w takiej sytuacji.
Wiersz napisany przez poetę Józefa Barana porusza tematykę refleksyjno-egzystencjalną. Podmiot liryczny poszukuje tytułowej „Najkrótszej definicji życia”. Utwór pochodzi z tomiku wydanego w 2015 roku tomiku „Szczęście w czapce niewidce i 99 nowych wierszy”.
Człowiek jako istota społeczna tworzy wiele relacji. Więzi z innymi są nieodłącznym elementem jego egzystencji. Tworząc z kimś związek lub przyjaźń zawsze przyświeca nadzieja, że przyniesie ona pozytywne emocje.
Marzenia są istotną częścią naszej egzystencji, nierzadko napędzając nas do dalszych działań. Są one naszymi potrzebami i pragnieniami, które nie zawsze realizujemy i zdarza nam się je lekceważyć, odkładając na dalszy plan w toku codziennych zajęć.
Tradycja, rozumiana jako zbiór zwyczajów i obyczajów, które należy przestrzegać, może budzić różne emocje. Dla niektórych będą to sztuczne ramy, w jakie wtłacza się ludzi, dla innych ważny element tożsamości narodowej.
Od najdawniejszych czasów człowiek uwielbia podróżować. Chęć zwiedzenia nowych terenów i poznania nowych kultur jest w ludziach silniejsza, niż koczowanie w jednym miejscu. Nawet potencjalne niebezpieczeństwo nie jest w stanie odstraszyć człowieka, który opuszcza swoje miejsce zamieszkania i udaje się w nieznane.
Adam Zagajewski utwór „Jechać do Lwowa” napisał z dedykacją dla swoich rodziców, którzy to zaszczepili w nim miłość do Lwowa. Wiersz to sentymentalne wspomnienia poety, oparte na opowieściach rodziców, dziadków i wujków.
Adam Mickiewicz w trzeciej części dramatu romantycznego „Dziady” opowiada historię represji, jakie spotykały Polaków w zaborze rosyjskim, z którego sam się wywodził. Opisuje tam wydarzenia po procesie filomatów i filaretów, stąd wiele wątków i historii związanych z wywożeniem rodaków na Sybir.
Druga część dramatu Adama Mickiewicza „Dziady” przestawia przeprowadzany na Litwie pogański obrzęd związany z dniem zmarłych.