Czy jed­nost­ka fak­tycz­nie może wpły­wać na losy świa­ta, czy jest to tyl­ko mrzon­ka ar­ty­stów? Roz­waż pro­blem i uza­sad­nij swo­je sta­no­wi­sko, od­wo­łu­jąc się do po­da­ne­go frag­men­tu III części Dziadów, całego utworu Adama Mickiewicza oraz in­ne­go tek­stu kul­tu­ry.

Na przestrzeni epok różnie podchodzono do tematu jednostki. Pojawiały się epoki hedonistyczne, antropocentryczne, jak również teocentryczne, stawiające człowieka na drugim planie. W romantyzmie, kiedy powstał dramat Adama Mickiewicza, wyjątkowy nacisk kładziono na znaczenie człowieka jako indywiduum.

Przesłanie Dziadów cz. IV

Dziady część IV odwołują się do ludowego poczucia moralności, zgodnie z którym dobro jest wynagradzane, a zło karane. Gustaw popełnił samobójstwo, czyli zgrzeszył śmiertelnie. Teraz musi co roku wracać na ziemię jako duch-powrotnik i odbywać pokutę – doświadczać ogromnego cierpienia, pod wpływem którego zabił samego siebie.

Charakterystyka Gustawa – romantycznego kochanka, indywidualisty, egocentryka, samobójcy

Gustaw to znakomity przykład romantycznego kochanka, który realizuje ideał romantycznej miłości, o czym świadczy jego wielkie uczucie od pierwszego wejrzenia, idealizacja obiektu westchnień, poczucie bezsensu życia po utracie ukochanej, samotność, niechęć do zdroworozsądkowej postawy wobec życia i stosunków społecznych, wiara w możliwość połączenia się z wybranką w życiu wiecznym, wreszcie obłęd i samobójstwo. Bohater ten stał się wzorem romantycznego kochanka.

Autobiograficzne wątki Dziadów cz. IV

Mickiewicz w części IV Dziadów umiejętnie przetworzył własne przeżycia, konstruując z nich fabułę utworu. W obiekcie westchnień Gustawa można dostrzec młodzieńczą miłość Mickiewicza, Marylę Wereszczakówną, która pod wpływem rodziny oddała rękę bogatemu hrabiemu Wawrzyńcowi Puttkamerowi, odrzucając jednocześnie biednego poetę.